ამ ბლოგის დაწერა იმიტომ გადავწყვიტე, რომ საზოგადობას ვაჩვენო, რამდენად რთულია იყო  დედა, როდესაც შენი შვილი შეზღუდული შესაძლებლობის მქონეა. 

ევროკავშირის ხელშეწყობით მომზადებული კვლევის მიზანი ქმედუნარიანობის რეფორმის შემდგომ, მხარდაჭერის მიმღებ პირთა ყოველდღიური რეალობის, გამოწვევებისა და გამოცდილებების შესწავლა და იმპრაქტიკული ბარიერების გამოვლენა იყო.

2022 წლის 9 სექტემბერს, სასტუმრო „რედისონ ბლუ ივერიაში“ პროექტის „სამოქალაქო საზოგადოება შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირთა უფლებებისათვის საქართველოში” ფარგლებში მომზადებული შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირთა ქმედუნარიანობის რეფორმის კვლევის ანგარიშის პრეზენტაცია გაიმართა. 

მე ვარ გიორგი ხიზანიშვილი, 27 წლის. ამ ბლოგის დაწერის მიზანი საზოგადოებისთვის საკუთარი თავის წარდგენაა და ვიმედოვნებ, რომ ჩემი ისტორია ვინმესთვის მამოტივირებელი აღმოჩნდება. 

 სტრატეგია პეკინის დეკლარაციაზე, გაეროს შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირთა კონვენციასა და გაეროს მდგრადი განვითარების მიზნებზე დაყრდნობითაა შექმნილი. 

მასში მონაწილეობა შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირებმა, თემაზე მომუშავე ორგანიზაციებმა და შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირთა მხარდამჭერებმა მიიღეს. 

დღეს, როდესაც ქვეყანაში უამრავი სოციალური და ეკონომიკური პრობლემა გვაქვს, რთული არ არის შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე თემის წევრთა მდგომარეობის წარმოდგენა.

საქართველოს კანონით შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირთა უფლებების შესახებ, შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირი არის ადამიანი, რომელსაც აქვს მყარი ფიზიკური, ფსიქიკური, ინტელექტუალური ან სენსორული დარღვევა, რომლის სხვადასხვა დაბრკოლებასთან ურთიერთქმედებამ შესაძლოა, ხელი შეუშალოს საზოგადოებრივ ცხოვრებაში ამ პირის სრულ და ეფექტიან მონაწილეობას სხვებთან თანაბარ პირობებში.

დაბადების შემდეგ, თითოეული ადამიანი ცხოვრების გზაზე სტანდარტულ ციკლს გადის: ბაღი, სკოლა, უნივერსიტეტი, დასაქმება და ოჯახის შექმნა. თუმცა, როდესაც შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე (შშმ) პირი ხარ, მშობელს (მშობლების უმეტესობას) არ აქვს მოლოდინი, რომ შენც სხვათა თანასწორად ჩაებმები ცხოვრების ამ ციკლში.

ჯანდაცვის მსოფლიო ორგანიზაციის მონაცემებით, შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე (შშმ) პირები მოსახლეობის დაახლოებით, 15%-ს შეადგენენ, თუმცა,  მათ უფლებებსა და საჭიროებებზე ცნობიერება საკმაოდ დაბალია.